در مقوله استعدادیابی، مساله سن بالیدگی یا سن زیست‌شناختی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است که چندان به آن پرداخته نمی‌شود.به دلیل نبود متولی واحد در مقوله استعدادیابی، متاسفانه هر سازمان، ارگان و فردی بدون نظارت و بدون این که هدف مشخصی را در قالب یک الگوی از پیش تعیین شده دنبال کند یا مجوز خاصی برای این کار داشته باشد وارد حوزه استعداد یابیشده و علیرغم صرف هزینه های مادی و معنوی بسیار، خروجی مطلوبی نیز بدست نمی آورد.
ازآنجایی که هر فردی دارای یک سن تقویمی و یک سن زیست‌شناختی (بالیدگی) است، بر این اساس، برای انجام یک برنامها استعداد یابی پیشرفته باید ضمن در نظر گرفتن سایر متغیرهای اثرگذار در حوزه مذکور، افراد دارای سن تقویمی یکسان را در قالب سه گروه زودرس، طبیعی و دیررس از نظر بالیدگی تقسیم بندی کرد.
